IP SAN چیست؟
به یک شبکه SAN که از پروتکل های مبتنی بر IP، برای انتقال Block data استفاده می کند، می گویند. دو پروتکل رایج آن عبارتند از iSCSI و FCIP.
FC SAN می تواند کارائی بسیار بالا به همراه توسعه پذیری را برای ما فراهم نماید اما این مزایا می تواند با هزینه های اضافی همراه باشد مانند خرید کارت HBA و سوئیچ FC. اما استفاده از IP SAN می تواند به میزان زیادی هزینه های یک سازمان را کاهش دهد زیرا می توانند از همان بستر شبکه برای استوریج های خود نیز استفاده نمایند و تجهیزات بیشتری را خریداری نکنند. به علاوه شبکه های مبتنی بر آی پی هیچ محدودیت فاصله ای ندارند و می توان در فواصل طولانی از این بستر استفاده کرد.
پروتکل iSCSI
پروتکل Internet SCSI برای انتقال SCSI Data در بستر شبکه IP استفاده می گردد. به عبارت دیگر SCSI I/O ها درون پکت های آی پی encapsulate می گردند. راه اندازی این پروتکل، ارزان قیمت و بسیار ساده است، مخصوصا در محیط هایی که امکان راه اندازی FC SAN وجود ندارد.
اجزای iSCSI
پروتکل iSCSI دارای سه جزء اصلی است. جزء اول iSCSI initiator است مانند iSCSI HBA. جزء دوم iSCSI target است مانند یک سیستم استوریجی که پورت iSCSI دارد و در نهایت جزء سوم، یک شبکه مبتنی بر آی پی است مانند Gigabit Ethernet LAN.
همانطور که در بالا مشاهده می نمایید SCSI یک command protocol است که در لایه application مدل OSI کار می کند. initiator و target از SCSI برای صحبت با یکدیگر استفاده می کنند. iSCSI نیز یک پروتکل لایه session است که وظیفه ایجاد یک session مطمئن را برعهده دارد.
در محیط iSCSI هر دو جزء initiator و target دارای یک آدرس منحصربه فرد می باشند.
iSCSI initiator
سه نوع iSCSI initiator وجود دارد:
Standard NIC with software iSCSI adapter
در این حالت از NIC برای ارتباطات عادی شبکه و از نرم افزار مربوطه برای افزودن قابلیت iSCSI استفاده می شود. پردازش TCP/IP و iSCSI نیز توسط پردازشگر سرور انجام می گردد.
TCP Offload Engine (TOE) NIC with software iSCSI adapter
در این حالت از TOE NIC برای ارتباطات عادی شبکه و از نرم افزار مربوطه برای افزودن قابلیت iSCSI استفاده می شود. پردازش iSCSI نیز توسط پردازشگر سرور انجام می گردد.
iSCSI HBA
هر دو پروسه iSCSI و TCP/IP را انجام می دهد و نیازی به استفاده از پردازشگر سرور نیز ندارد.
iSCSI Connectivity
برای پیاده سازی iSCSI دو نوع برقراری اتصال وجود دارد. روش Native iSCSI، که در آن سرور از طریق پورت iSCSI initiator بصورت مستقیم و یا از طریق شبکه آی پی به iSCSI target که همان استوریج است متصل می گردد. در روش دوم که Bridged iSCSI نام دارد، در استوریج پورت iSCSI وجود ندارد و از طریق پورت FC به سوئیچ مربوطه متصل شده است. در این حالت سرور از طریق iSCSI initiator به پورت IP همان سوئیچ متصل می گردد و سوئیچ وظیفه تبدیل iSCSI-to-FC Bridging را برعهده می گیرد. در واقع آن سوئیچ باید یک روتر multiprotocol باشد تا بتواند کار تبدیل پکت های IP را به فریم های FC و برعکس انجام دهد. این نوع از سوئیچ ها دارای هر دو پورت IP و FC می باشند.
همچنین بعضی از استوریج ها هر دو پورت FC و iSCSI را موجود دارند که در این حالت می توان از هر دوی آنها در یک محیط استفاده کرد. برای مثال استوریج را از طریق پورت FC به یک سرور و از طریق پورت iSCSI به سروری دیگر وصل کرد.
iSCSI Discovery
برای برقراری ارتباط iSCSI نیاز است که initiator بتواند target ها را در شبکه پیدا کند. دو روش برای اینکار وجود دارد. در روش اول که SendTargets discovery نام دارد، بصورت دستی target ها را در initiator معرفی می نماییم. در روش دوم که iSNS نام دارد و به مانند name server در شبکه های FC کار می کند، هم initiator و هم target خودشان را در سرور iSNS رجیستر می کنند و از آن طریق همدیگر را پیدا کرده و ارتباط برقرار می کنند.
پروتکل FCIP
یک پروتکل مبتنی بر آی پی است که می تواند شبکه های FC SAN را به یکدیگر متصل کند. نحوه عملکرد آن اینگونه است که فریم های FC را در داخل پکت های آی پی encapsulate کرده و در شبکه ارسال می کند. FCIP یک پروتکل tunneling است که از طریق آن لینک های مجازی FC در بستر IP ایجاد می گردد. امروزه در سطح بسیار گسترده ای از این پروتکل برای طراحی های disaster recover استفاده می گردد که در آن دیتا به استوریج های ریموت در فواصل بسیار دور، انتقال پیدا می کند. این پروتکل یک نیاز کلیدی برای برنامه های پلتفرم ۳ می باشد.
همانطور که در شکل بالا مشاهده می نمایید در یک محیط FCIP یک گیتوی مخصوص لازم است که از یک طرف از طریق پورت FC به شبکه SAN متصل است و از طرف دیگر به یک شبکه IP.
